بیش از ۵۰ سال است که منطقه ۵۱ به یک موضوع مبهم و ترسناک برای تمام مردم دنیا به‌خصوص شهروندان آمریکایی تبدیل شده است. این منطقه موضوع جالبی برای برنامه‌هایی مانند «ایکس فایلز» و فیلم‌هایی مانند فیلم پرفروش تابستان سال ۱۹۹۶ با نام «روز استقلال» است.

در سال ۲۰۱۹، عده‌ای تصمیم گرفتند به شوخی به این مکان حمله کنند. این کمپینی بود که میلیون‌ها نفر را به خود جلب کرده بود و در شبکه‌های اجتماعی به‌سرعت منتشر شد. البته منطقه ۵۱ از لحاظ علمی در ذهن مردم ناشناخته مانده است. بیایید ببینیم در منطقه ۵۱ واقعاً چه می‌گذرد.

منطقه ۵۱ یک صحرای دورافتاده در ایالات متحده آمریکا است که در حدود ۸۳ مایلی شمال غربی لاس وگاس و مجاور محلات نمکی در دامنه کوه قرار دارد. آزمایشات نظامی و هر آنچه در داخل آن اتفاق می‌افتد به‌قدری مخفیانه است که حتی وجود آن تا سال ۲۰۱۳ مورد اختلاف بود.

به‌طور خلاصه، منطقه ۵۱ در طول جنگ سرد برای کمک به ایالات متحده در نظارت بر اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شد. با این حال، به دلیل مخفی بودن این منطقه و فناوری‌های پیشرفته در آن، بسیاری از آمریکایی‌ها شروع به نقل داستان‌هایی درباره ارتباط منطقه ۵۱ با پایگاه‌های فضایی بیگانگان و مردان سبز کوتوله کردند.

خب، منطقه ۵۱ دقیقاً چیست؟ ما چه چیز را به‌ یقین می‌دانیم؟ چه ارتباطی میان جاسوسی آمریکا در جنگ سرد و تئوری توطئه ارتباط با بیگانگان وجود دارد که باعث شده است تا مردم داستان‌های زیادی -از سقوط یک بشقاب‌پرنده گرفته تا رؤیت اشیاء عجیب در این منطقه- را تعریف کنند؟ چرا ده‌ها نفر در سپتامبر ۲۰۱۹ به این منطقه هجوم بردند تا آن را در صحرای نوادا از نزدیک مشاهده کنند؟

این مقاله تمام آن چیزی است که ما به‌طور قطع در مورد منطقه ۵۱ و اسرار موجود در آن می‌دانیم.

ابزارهای جاسوسی و هواپیماهای بدون اسم

اصلی‌ترین چیزی که ما درباره منطقه ۵۱ می‌دانیم این است که امروزه، نیروی هوایی ایالات متحده از این منطقه‌ی صحرایی با اندازه ۳۸۴۰۰ هکتار، به‌عنوان یک محل آموزشی استفاده می‌کند. این پایگاه که گاهی اوقات «زمین آزمایش» و «آموزش نوادا» نامیده می‌شود، در مجاورت تخت نمکی به نام گروم لیک قرار دارد. منطقه ۵۱ همچنین یکی از طولانی‌ترین باندهای فرودگاه در جهان است.

نزدیک‌ترین شهر به این منطقه، شهر راشل در نوادا است که تنها ۵۴ نفر جمعیت دارد. فضای هوایی بالای این پایگاه به‌شدت ممنوع است. علائم هشداردهنده در زمین‌های اطراف منطقه ۵۱ برای هشدار به متجاوزان احتمالی است.

ما همچنین می‌دانیم که کارگران در محل کار با ماشین رانندگی نمی‌کنند. صدای پخش‌شده از کنترل ترافیک هوایی از ترمینال خصوصی فرودگاه بین‌المللی مک کاران در لاس وگاس نشان می‌دهد هواپیماهای مسافربری در منطقه ۵۱ پرواز می‌کنند که متعلق به دولت هستند و با نام «جانت ایر» در این کشور شناخته می‌شوند. این هواپیماها هرروز به سمت مقصدی در صحرای نوادا سفر می‌کنند.

اگر از کنترل ترافیک هوایی بپرسید که آن مقصد کجاست، خواهند گفت که فرودگاه هومی (کی ایکس تی ای) است که به منطقه ۵۱ نیز معروف است. برای سال‌های متمادی، این پایگاه با نام‌های دریم لند، واتر تون، یولتید و پارادایس رنچ نیز شناخته می‌شد.

جنگی که منطقه ۵۱ را به وجود آورد

تا قبل از جنگ جهانی دوم، اتفاقات زیادی در این سرزمین نیفتاده بود. در سال ۱۸۶۴، برخی افراد نقره و سرب را در نزدیکی نمک‌های دریاچه گروم کشف کردند. شخصی به نام پاتریک شیهان در سال ۱۸۸۹، یک خانه در نزدیکی آن‌جا ساخت و معدن گروم را به وجود آورد. در سال ۱۹۰۵ بود که لاس وگاس رسماً در این صحرا تأسیس شد و در سال ۱۹۰۶ بود که راه‌آهن اجازه عبور از این منطقه را پیدا کرد.

اما در سال ۱۹۴۱، هنگامی که دولت، مأمورانی را برای جستجو در منطقه به‌عنوان زمین آموزش کار با بمب‌افکن فرستاد، ناگهان سبک زندگی افراد این منطقه تغییر کرد. در منطقه ۵۱ امروزی، شش مایل دورتر از منزل مسکونی افراد این منطقه، یک باند ساده ساخته شد و نام آن ایندین اسپرینگس آکسولیری یارد ۱ بود. در سال ۱۹۵۱، وزارت انرژی ایالات متحده آزمایش انفجار هسته‌ای را در قسمتی از زمین نوادا در ۲۰ مایلی محل شینهان آغاز کرد.

پس از جنگ جهانی دوم، رزمایش هوایی و آموزش نظامی در این منطقه متوقف شد، اما مدت زیادی طول نکشید که این فعالیت‌ها دوباره از سر گرفته شد.

جنگی «بسیار سرد»

در مارس ۱۹۵۴، رئیس‌جمهور وقت آمریکا یعنی دویت دی آیزنهاور نگران بود که عدم درک ایالات متحده آمریکا از توسعه نظامی روسیه ممکن است این کشور را در معرض حمله و هجمه قرار دهد. بنابراین، آیزنهاور یک تیم از متخصصان را برای بررسی چگونگی استفاده ایالات متحده آمریکا از علم برای خنثی کردن حمله احتمالی روسیه استخدام کرد.

واضح است که ایالات متحده آمریکا نیاز به نظارت بر اتحاد جماهیر شوروی داشته است. هنگامی که ایالات متحده آمریکا نقشه‌ای برای ساخت هواپیمای جاسوسی پیشرفته تهیه کرد، لازم بود که در یک مکان امن مونتاژ و آزمایش شود.

یک تیم از پیشاهنگان بر فراز دریاچه گروم پرواز کردند. از بالا، آن‌ها متوجه شدند که این منطقه بسیار بکر است و از قبل یک باند پرواز هوایی در آن‌جا ساخته شده است. این مکان از هر نظر برای نظامیان ایالات متحده آمریکا مناسب بود و به این ترتیب، منطقه ۵۱ متولد شد.

در روزهای اولیه، مهندسی با نام لاکهید کلی جانسون این مکان را بیسیک پارادایس رنچ نام‌گذاری کرد. این کار جانسون در ایجاد جذابیت بیشتر در مناطق خشک نوادا برای کارمندان منطقه ۵۱ بود. با وجود فقدان جاذبه‌های فرهنگی، پوشش گیاهی و مناطق تفریحی، کارگران منطقه این لقب را پذیرفتند و خود را «دستان منطقه» نامیدند.

منطقه ۵۱ به‌سرعت به مکان مورد علاقه سازمان سیا برای انجام عملیات جاسوسی هوایی طبقه‌بندی‌شده تبدیل شد. با این حال و با پیچیدگی بیشتر و تکنیکی پروژه، سیستم امنیتی این منطقه باید به‌طور اساسی تغییر می‌کرد. در سال ۱۹۶۴، منطقه ۵۱ به یک کارخانه هواپیماهای جاسوسی کاملاً کاربردی تبدیل شد.

پیمانکاران این منطقه یک باند آسفالت جدید برای جای دادن هواپیماهای سریع‌تر در این منطقه ایجاد می‌کردند و باند اصلی ۵۰۰۰ فوت را با یک جاده کششی ۸۵۰۰ فوت جایگزین کردند. کارگران منازل مسکونی نیروی دریایی را تخریب کردند و آن‌ها را به دریاچه گروم منتقل کردند. خدمه ساختمانی چاه جدیدی در منطقه ۵۱ حفر کردند و امکانات تفریحی برای کارمندان و کارگران این منطقه ساختند. آن‌ها تمام انبارهای لازم، کارگاه‌ها و مکان‌های ذخیره سوخت را به این منطقه اضافه کردند.

در منطقه ۵۱، شما می‌توانید در طول روز یا شب استیک بخورید

شخصی با نام جیمز نورث مصاحبه‌ای را با روزنامه سیاتل تایمز در سال ۲۰۱۰ انجام داد. این پیمانکار سابق منطقه ۵۱ یادآوری کرد که این نوع غذا به‌ویژه در دهه ۱۹۶۰ بین کارمندان و کارگران این منطقه محبوب بود. سرآشپزهای حرفه‌ای استخدام‌شده در رستوران‌های لاس وگاس تقریباً هر کاری را می‌توانستند انجام دهند. نورث تأیید کرد که او و همکارانش می‌توانستند روز یا شب استیک بخورند.

طی سال‌ها، سازمان سیا و نیروی هوایی چندین نوع هواپیمای نظارتی و تهاجمی را در منطقه ۵۱ توسعه داده‌اند. اولین هواپیمای ساخته‌شده توسط ایالات متحده آمریکا در این منطقه، «مزرعه بهشت» نام داشت که یک هواپیمای جاسوسی از نوع یو ۲ بود. پروژه‌های بعدی شامل هواپیماهای جنگنده لاک هید ای ۱۲، اس آر ۷۱ بلک برد و استیلت اف ۱۱۷ نایت واک است.

در طول جنگ ویتنام، منطقه ۵۱ مقر پروژه‌ای بود که ایالات متحده آمریکا در آن هواپیمای میگ ۲۱ اف ۱۳ ساخت شوروی را مهندسی معکوس کرد. آمریکا نمونه اولیه این هواپیما را از خلبانان شوروی گرفته بود. البته این‌ها فقط برخی از پروژه‌های فاش شده است که اطلاعات آن‌ها به‌طور رسمی منتشر شده است. مشخص است که بسیاری از پروژه‌های این منطقه هنوز سرّی هستند.

حتماً متوجه شده‌اید که در این مقاله، هنوز در مورد کالبدشکافی فرا زمینیان یا فرود بشقاب‌پرنده‌ها بحث بسیار کمی کرده‌ایم. به‌زودی به شرح چنین داستان‌هایی خواهیم پرداخت. همچنین، در مورد هجوم برخی از مردم ایالات متحده آمریکا به این منطقه نیز داستان‌های جالبی وجود دارد.

بشقاب‌پرنده‌ها و اسرار مربوط به آن‌ها

در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰، تماس‌ها و نامه‌های مربوط به مشاهده بشقاب‌پرنده‌ها به سازمان کنترل ترافیک هوایی و نیروی هوایی می‌رسید.

بیشتر این گزارش‌ها از خلبانان شرکت‌های هواپیمایی بود که در هنگام غروب از شرق به غرب پرواز می‌کردند. آن‌ها گزارش دادند که اجسامی با نام دیسک مریخی، بشقاب‌پرنده و اجسام دیگر در ارتفاعی که هواپیمای ساخته‌شده توسط انسان به آن‌جا نمی‌تواند صعود کند، قابل مشاهده بوده است.

در آن زمان، تا آنجا که عموم مردم می‌دانستند، حتی پیشرفته‌ترین هواپیمای نظامی نیز در زیر ۴۰ هزار فوت پرواز می‌کرد. در واقع، این مشاهدات مربوط به رؤیت بشقاب‌پرنده نبوده است، بلکه آژانس اطلاعات مرکزی ایالات متحده در حال پرواز هواپیمای جاسوسی یو ۲ در منطقه ۵۱ در ارتفاع بیش از ۶۵۰۰۰ فوتی بوده است.

با این حال، نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۵۲ برنامه‌ای را برای بررسی گزارش‌های بشقاب‌پرنده‌ها آغاز کرد. سوابق فوق سری مخفی پرواز سازمان سیا با نام «کتاب آبی عملیات» یاد شناخته می‌شد که جزئیات هر گزارش بشقاب‌پرنده را بررسی می‌کرد.

پس از مقایسه تمام یادداشت‌ها، به غیرنظامیان گفته شد که شاهد یک «پدیده آب و هوایی» بوده‌اند. این موضوع تنها باعث تشدید شایعات در مورد پرواز بیگانگان بر فراز ایالات متحده آمریکا شد.

چند دهه بعد، ادعاهای بی‌اساس افراد دیگر، آنچه را که بسیاری از مردم در گذشته دیده و به آن شک کرده بودند را تحکیم می‌کرد.

در سال ۱۹۸۹، شعبه محلی سی بی اس در لاس وگاس با نام کی ال ای اس، مصاحبه‌ای را با شخصی به نام باب لازار پخش کرد. لازار در مصاحبه‌ای ادعا کرد که پایگاه موجود در صحرای نوادا برای وی و اشخاص دیگری که در آن‌جا مستقر هستند، «بخش چهار» نامیده می‌شود.

لازار گفت که بخش چهار زیرزمینی است و با یک سیستم راه‌آهن زیرزمینی عظیم که چندین مایل طول می‌کشد، به منطقه ۵۱ متصل می‌شود. وی گفت که آن‌ها در حال کار بر روی مهندسی معکوس فضاپیمای آدم فضایی‌ها هستند که توسط راکتور ضد ماده هدایت می‌شود.

با این وجود، هرگز هیچ سابقه‌ای در مورد اینکه لازار در یک سازمان دولتی و نظامی کار می‌کرده است، وجود نداشته است. با این حال، برخی از خبرنگاران ادعا کردند که لازار از عملیات داخلی پایگاه نیروی هوایی نلیس در لاس وگاس، تأسیسات دریاچه گرم و آزمایشگاه ملی لوس آلاموس در نیومکزیکو اطلاع داشته است.

جایگاه منطقه ۵۱ در رسانه‌ها

وجود و ویژگی‌های این پایگاه به سرّی‌ترین راز آمریکا در اواسط دهه ۱۹۹۰ تبدیل شد. اگرچه نام این پایگاه قبلاً در رسانه‌های مختلف ذکر شده بود، اولین کار مهم هالیوود که به منطقه ۵۱ اختصاص داشت، فیلم کلاسیک «روز استقلال» بود که در تابستان ۱۹۹۶ با استقبال بسیار خوبی از سوی مردم مواجه شد.

اخیراً نیز رسانه‌های اجتماعی توجه خود را به منطقه ۵۱ جلب کرده‌اند.

در روز پنجشنبه ۳۰ خرداد ۱۳۹۸ (۲۰ ژوئن ۲۰۱۹)، پادکست جو روگان مصاحبه‌ای را با باب لازار منتشر کرد. او در این پادکست ادعا کرد که بشقاب‌پرنده‌ای را در منطقه ۵۱ و در پایگاه مخفی نیروی هوایی در نوادا مشاهده کرده است و شایعاتی وجود دارد که دولت ایالات متحده آمریکا مخفیانه با بیگانگان تماس گرفته است. میلیون‌ها شنونده مصاحبه روگان را شنیدند. یکی از این شنوندگان ماتی رابرتز بود.

ماتی رابرتز، دانشجوی ۲۱ ساله دانشگاهی در ایالات متحده آمریکا تصمیم گرفت یک رویداد فیس بوک ایجاد کند. او این رویداد را «جنبش هجوم به منطقه ۵۱» نام‌گذاری کرد.

او اعتقاد داشت که نظامیان ایالات متحده آمریکا نمی‌توانند همه مردم را در این هجوم متوقف کنند و گفت که این رویداد در روز جمعه ۲۹ شهریور ۱۳۹۸ (۲۰ سپتامبر ۲۰۱۹) برگزار می‌شود. حتی رابرتز نیز تصور نمی‌کرد که رویدادی که به شوخی در فیس بوک ایجاد کرده است، منجر به هجوم بسیاری از مردم به منطقه ۵۱ شود.

در طی چند روز، بیش از ۲ میلیون کاربر فیس بوک تأیید کردند که به حضور در این رویداد می‌پیوندند. نیروی هوایی برای جلوگیری از ورود مردم به مراکز نظامی اخطار شدیدی صادر کرد. اف بی آی نیز با خانه ماتی رابرتز تماس گرفت.

علی‌رغم هشدار نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، حدود ۱۵۰۰ نفر به صحرای نوادا رفتند و وسایل استاندارد کمپینگ و برخی از لباس‌های عجیب و غریب را به این صحرای نوادا آوردند؛ لباس‌هایی به سبک روزول، بیگانگان، آدم فضایی‌ها و غیره از این دست لباس‌ها بودند. آن‌ها فقط برای مدتی فریاد زدند و سپس هنگام مواجه شدن با مأموران اجرای قانون، متفرق شدند. مردی به دلیل ادرار کردن دستگیر شد.

جزئیات هجوم مردم به منطقه ۵۱

در زیر، مشاهدات یک شخص از این رویداد ذکر شده است:

در وسط صحرای نوادا و خارج از باند مخفی ارتش ایالات متحده آمریکا، عجیب‌ترین رویداد شبکه‌های اجتماعی در جهان را مشاهده کردم.

ده‌ها جوان زیبا که اغلب لباس مبدل پوشیده بودند، به اطراف دویدند و با تجهیزات ویدئویی نیمه‌حرفه‌ای از یکدیگر عکس می‌گرفتند و فیلم‌برداری می‌کردند. بعضی از آن‌ها ستاره‌های یوتیوب و اینستاگرام بودند. برخی دیگر نیز از فعالان این شبکه‌های اجتماعی بودند که به منطقه ۵۱ هجوم بردند تا بیگانگان زندانی‌شده را به خاطر خود و طرفداران خود آزاد کنند. البته مشخص است که تمامی این کارها را برای کسب فالوور انجام می‌دادند.

این افراد یک ارتش عجیب متشکل از صدها نفر از سنگ‌اندازان، عاشقان بشقاب‌پرنده، گروه‌های پانک، جهانگردان اروپایی، افراد مشغول در شبکه‌های اجتماعی و اشخاصی در لباس‌های قورباغه شکل را تشکیل دادند. این رویداد به این دلیل تشکیل شد که اینترنت یک جنبش را برای احزاب آخرالزمانی به وجود آورد.

هنوز هم برخی از ما برای یافتن بشقاب‌پرنده، خیره به آسمان می‌نگریم

این همه آن چیزی است که ما در مورد منطقه ۵۱ می‌دانیم. در مورد بشقاب‌پرنده‌ها، موارد بسیار بیشتری وجود دارد چراکه تحقیقات دولت درباره پدیده‌های ناشناخته به «کتاب آبی عملیات» ختم نمی‌شود.

پنتاگون از تاسیس گروه ویژه‌ای در ماه آگوست سال ۲۰۲۰ برای درک بهتر ماهیت پدیده‌های ناشناخته و بررسی دقیق منابع چنین گزارشاتی خبر داد. پنتاگون در سال ۲۰۱۷ اعتراف کرد که سال‌ها یک برنامه مخفی چند میلیون دلاری را برای تحقیق در مورد بشقاب‌پرنده‌ها اجرا کرده است. مشخص نیست که گروه ویژه جدید ادامه‌دهنده یا جایگزین برنامه قدیمی است. مقامات دولتی بیان کردند که هدف پروژه جدید، دفاع از منافع امنیت ملی و حفاظت از آن است.

پنتاگون به‌طور رسمی سه فیلم قدیمی منتشرشده توسط خلبانان نیروی دریایی ارتش را در اوایل سال ۲۰۲۰ منتشر کرد که تعامل بین هواپیماهای نظامی و اجسام بزرگ و سریع را نشان می‌دهد. مقامات هیچ توضیحی در مورد اشیا دیده‌شده در فیلم ارائه ندادند.

بیشتر آمریکایی‌ها انتظار ندارند که دولت این کشور در آینده نزدیک، جزئیات به‌اصطلاح مشاهده بیگانگان را از طبقه‌بندی سرّی خارج کند. در حقیقت، یک نظرسنجی از ژوئن سال ۲۰۲۰ نشان می‌دهد که بیش از نیمی از آمریکایی‌ها معتقدند که اگر دولت ایالات متحده شواهدی در مورد بشقاب‌پرنده‌ها داشته باشد، آن‌ها آن را از دید مردم پنهان می‌کنند. تنها ۲۲ درصد اظهار داشتند که مطمئن هستند این اطلاعات علنی خواهد شد.

کمیته اطلاعات سنا می‌خواهد شفافیت نظامی را افزایش دهد. اعضای این کمیته امیدوارند که اطلاعات ارائه‌شده توسط گروه کاری پنتاگون بتواند علنی شود. اما وقتی صحبت از اطلاعات مربوط به متجاوزان متخاصم می‌شود، بیشتر مقامات ترجیح می‌دهند بیشتر بر روی تهدیدات روی زمین تمرکز کنند تا شایعات موجود در فضای بیرون از این کره‌ی خاکی.